เมื่อได้รับการทรงเรียก
เมื่อถูกคริสตจักรหรือผู้รับใช้มอบหมายงาน หรือเชิญชวนให้รับใช้ เรามีการสนองตอบต่อการเชิญชวนนั้นอย่างไร
เมื่อถูกคริสตจักรหรือผู้รับใช้มอบหมายงาน หรือเชิญชวนให้รับใช้ เรามีการสนองตอบต่อการเชิญชวนนั้นอย่างไร
หลายครั้งที่เราคงได้ยินประโยคที่ว่า..
ฉันไม่มีความรู้
ฉันไม่เก่ง ผมเรียนไม่สูง
ผมร้องเพลงไม่เพราะ ผม...ทำไม่ได้ ใช้คนอื่นดีกว่า ให้คนอื่นทำเถิด พระเจ้าคงไม่ได้เรียกผมทำสิ่งนู้นสิ่งนี้ หลายครั้งก็เป็นเราเองที่พูดประโยคนี้ด้วยซ้ำไป
ผมไม่ทราบว่ามีใครเคยคิดบ้างไหมว่า
วันหนึ่งฉันจะเป็นศิษยาภิบาล วันหนึ่งฉันจะเป็นผู้รับใช้ในคริสตจักร ฉันจะเป็นครูรวี ฉันจะเป็นนักเทศน์
ฉันจะเป็นผู้ประกาศข่าวประเสริฐ แต่ผมคนหนึ่งที่ไม่เคยคิด
และเคยพูดประโยคต่างๆ ที่กล่าวมาแล้ว
แต่เมื่อเวลาผ่านไป เรารู้จักกับพระเจ้ามากขึ้น จึงรู้ว่าการที่เราพูดว่า
ผมทำไม่ได้ ผมไม่มีความสามารถ คำเหล่านี้ใช้ไม่ได้ผลกับพระเจ้า
การทรงเรียกของพระเจ้าเพื่อการรับใช้ ไม่ขึ้นกับความสามารถของเราเป็นหลัก
เพราะแท้จริงแล้วไม่มีใครสามารถรับใช้พระเจ้าได้โดยตัวของเขาเองหรือโดยกำลังของเขาเอง
ยน.15:16 ท่านทั้งหลายไม่ได้เลือกเรา แต่เราได้เลือกท่านทั้งหลาย และได้แต่งตั้งท่านทั้งหลายไว้ให้ท่านไปเกิดผล และเพื่อให้ผลของท่านคงอยู่
-
ไม่มีมนุษย์คนใดสมบูรณ์และมีคุณสมบัติเพรียบพร้อมที่จะเป็นรับใช้งานของพระเจ้า
- ไม่มีความอ่อนแอและความขาดแคลนใดๆ
ที่อยู่ในมนุษย์จนพระเจ้าใช้เราไม่ได้
ถ้าพระเจ้าจะทรงเรียกผู้ใด
พระเจ้าจะเรียกผู้นั้นและพระเจ้าจะใช้จุดอ่อนและความอ่อนแอของเราให้เกิดผลในงานของพระองค์ ตัวอย่าง เช่น
ยาโคบ (แปลว่า เขาหลอก) ขี้โกงและเจ้าเล่ โกงสิทธิบุตรหัวปีจากเอซาวพี่ชาย
แต่พระเจ้าใช้เขาได้ เขาเป็นต้นตระกูลชนชาติอิสราเอล 12 เผ่า
โมเสส มีความรู้ การศึกษาสูง แต่ขี้กลัวและไม่กล้าพูด
มีแต่จะโยนให้พี่ชายอาโรน แต่สุดท้ายเขาเป็นผู้นำชนชาติของเขาเป็นล้านๆคนอพยพออกมาจากอียิปต์
ดาวิด เด็กเลี้ยงแกะตัวเล็กๆ เป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ในพระคัมภีร์
เปโตร ชาวประมงผู้ไม่มีการศึกษาและปฏิเสธพระเยซู สุดท้ายเขาพลีชีพเพื่อพระองค์
เปาโล ผู้ที่ข่มเหงคริสตจักร พระเจ้าใช้เขาเป็นผู้ประกาศและมีบทบาทมากที่สุดคนหนึ่งในพระคัมภีร์
และอีกหลายคนมากมายที่ไม่มีความเหมาะสมที่จะรับใช้งานที่ยิ่งใหญ่ของพระเจ้าแต่พระเจ้าก็ใช้พวกเขา
ที่ เราพูดว่า
ทำไม่ได้ นั้นถูกต้องแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าพระเจ้าจะใช้เราไม่ได้ ไม่ขึ้นกับว่าเราอยากทำหรือไม่ เพราะมีคนที่อยากทำอาจจะไม่ได้ทำ
แต่คนที่รู้สึกว่าตัวเองทำไม่ได้แต่พระเจ้าจะให้ทำงานของพระเจ้าเป็นสิทธิพิเศษ
การที่เราได้รับใช้พระเจ้าเราต้องถือเป็นโอกาสและได้รับสิทธิพิเศษ อย่ามองงาน
รับใช้เป็นภาระหนักที่ทำด้วยความหนักใจและรู้สึกเสียเวลา การที่เราไม่รับใช้พระเจ้า ไม่ได้ทำให้พระเจ้าสูญเสีย แต่เราต่างหากที่เสียโอกาส
ไม่ได้หมายถึงเฉพาะการรับใช้เต็มเวลา
แต่ทุกคนควรมีส่วนรับใช้ตามของประทานและความสามารถและด้วยใจ
จริงๆแล้ว พระเจ้าไม่ต้องการคนที่รับใช้พระเจ้าเพราะไม่มีอะไรจะทำ
หรือไม่รู้ว่าจะทำอะไร
ไปเรียนโรงเรียนพระคัมภีร์เพราะสอบที่ไหนก็ไม่ได้ก็เลยต้องมาเรียน
พ่อแม่อยากดัดสันดานลูกก็ส่งมาโรงเรียนพระคัมภีร์
การรับใช้ไม่ใช่แบบนั้นนะครับ เราต้องรับใช้ด้วยใจที่มอบถวาย
ในพระคัมภีร์เราจะเห็นว่า
สาวกที่พระเยซูทรงเรียกแต่ละคน พวกเขากำลังมีการงานที่ดี เช่น
ทรงเรียกมัทธิว
มธ.9:9 ครั้นพระเยซูเสด็จ เลยตำบลนั้นไป
ก็เห็นคนหนึ่งชื่อมัทธิวนั่งอยู่ที่ด่านภาษี จึงตรัสกับเขาว่า
"จงตามเรามาเถิด" เขาก็ลุกขึ้นตามพระองค์ไป
เมื่อพระเจ้าทรงเรียกเปโตร มธ.4:19-20 พระองค์ตรัสกับเขาว่า "จงตามเรามาเถิด
และเราจะตั้งท่านให้เป็นผู้หาคนดั่งหาปลา" เขาทั้งสองได้ละแหตามพระองค์ไปทันที ทั้งๆที่เขามีอาชีพที่มั่นคงมีรายได้เลี้ยงครอบครัว
แต่ก็มีบางคนที่สละไม่ได้และตัดสินใจไม่ตามพระเยซู ปฏิเสธการทรงเรียก
ลก.18:22-23 เมื่อพระเยซูทรงได้ยินอย่างนั้น พระองค์ตรัสแก่เขาว่า 'ท่านยังขาดสิ่งหนึ่ง
จงไปขายบรรดาสิ่งของซึ่งท่านมีอยู่แจกจ่ายให้คนอนาถา
ท่านจึงจะมีทรัพย์สมบัติในสวรรค์ แล้วจงตามเรามาและเป็นสาวกของเรา' แต่เมื่อเขาได้ยินอย่างนั้นก็เป็น ทุกข์นัก
เพราะเขาเป็นคนมั่งมีมาก
งานรับใช้ต่างๆ พระเจ้าไม่ได้ให้เราทำโดยลำพัง แต่พระเจ้าจะทำผ่านเรา
ถ้าเรายอมให้พระเจ้าใช้ เพราะเราทำเองไม่ได้ การที่เราบอกว่าทำไม่ได้
ไม่ได้หมายความว่าพระเจ้าทำไม่ได้ แต่พระเจ้าจะใช้คนที่ ทำไม่ได้ ให้ได้ทำ..
1ซมอ.17:4-11
มีผู้หนึ่งชื่อโกลิอัทเป็นยอดทหาร
ได้ออกมาจากค่ายคนฟีลิสเตียเป็นชาวเมืองกัท สูงหกศอกคืบ เขาสวมหมวกทองสัมฤทธิ์ไว้ที่ศีรษะ
และสวมเสื้อเกราะ เสื้อเกราะนั้นหนักห้าพันเชเขลเป็นทองสัมฤทธิ์ และสวมสนับแข้งทองสัมฤทธิ์
และมีหอกทองสัมฤทธิ์แขวนอยู่ที่บ่า
ด้ามหอกนั้นเหมือนไม้กระพั่นทอผ้า ตัวหอกหนักหกร้อยเชเขลเป็นเหล็ก
ทหารถือโล่ของเขาเดินออกหน้า
เขาออกมายืนตะโกนไปทางแนวอิสราเอลว่า ''เจ้าทั้งหลายออกมาทำศึกทำไมเล่า
ข้าเป็นคนฟีลิสเตียไม่ใช่หรือ เจ้าก็เป็นข้าของซาอูลไม่ใช่หรือ
จงเลือกคนแทนพวกเจ้าให้เขาลงมาหาข้านี่
ถ้าเขาสามารถสู้รบและฆ่าตัวข้าได้ พวกเราจะยอมเป็นข้าของพวกเจ้า
แต่ถ้าข้าชนะเขาและฆ่าเขาตาย แล้วพวกเจ้าต้องเป็นข้าของพวกเราและรับใช้เรา'' และคนฟีลิสเตียคนนั้น กล่าวว่า ''วันนี้ข้าขอท้ากองทัพอิสราเอล จงส่งคนมาสู้กันเถิด'' เมื่อซาอูลและคนอิสราเอลทั้งสิ้นได้ยินถ้อยคำของคนฟีลิสเตียคนนั้น
เขาทั้งหลายก็ท้อใจและกลัวมาก
เมื่อเราดูทีวีที่บ้านในแต่ละวัน
คงได้เห็นการโฆษณาสินค้ามากมาย
คงไม่มีสินค้าชนิดไหนที่พูดถึงจุดอ่อนในสินค้าของตัวเอง
ซึ่งจริงๆ แล้วสินค้าทุกอย่างมีจุดอ่อน แต่สินค้าทุกอย่างจะประชาสัมพันธ์เฉพาะจุดแข็งจุดเด่นของสินค้าของตัวเอง แน่นอนว่าทุกบริษัทต้องแก้ไขจุดอ่อนของตัวเอง
แต่ไม่ได้หมายความว่าต้องไม่มีจุดอ่อนจึงสามารถขายสินค้านั้นได้
เพราะในขณะที่มีจุดอ่อนมันก็มีจุดแข็งที่ขายตัวมันเองได้ และคนที่ซื้อก็ถูกทำให้มองข้ามจุดอ่อนได้
เพราะเขาสนใจที่จุดแข็งของสินค้านั้น
เราทุกคนมีจุดอ่อนและจุดด้อย แต่เราก็มีจุดแข็งด้วย
มีกี่คนที่มองเห็นจุดแข็งของตัวเองและใช้มันจนประสบความสำเร็จ
ซึ่งคนส่วนมากมักจะสนใจในจุดอ่อนและพยายามที่จะแก้ไขปรับปรุงจุดอ่อนจนลืมจุดแข็งที่มีอยู่ในตัวเรา
บางคนอาจต้องใช้ทั้งชีวิตเพื่อแก้ไขจุดอ่อน
และเราก็พบว่าหลายคนทำไม่สำเร็จในการแก้ไขจุดอ่อน จนรู้สึกว่าชีวิตนี้ล้มเหลว
กษัตริย์ซาอูล และทหารของเขา ในขณะที่เผชิญหน้ากับยักษ์โกลิอัท
คนฟิลิสเตีย ซาอูลและทหารอิสราเอลกลัวมาก
เพราะความใหญ่โตและแข็งแรงของโกลิอัท ที่มีความแข็ง แรงมากกว่าคนอิสรเอล
เวลานั้นซาอูลมองตัวเองและทหารของเขาและเปรียบเทียบกับโกลิอัทมันคนละเรื่อง
ซาอูลมองเห็นจุดแข็งของศัตรู คือ
ใหญ่กว่าแข็งแรงกว่า ซาอูลเอาจุดแข็งของศัตรูมาวัดกับจุดแข็งของตัวเองคือ
พวกเขาเล็กกว่าอ่อนแอกว่า ซาอูลคิดจะใช้จุดแข็งของตัวเองคือ
อาวุธที่มีเพื่อปราบยักษ์โกลิอัทและก็รู้ว่าด้อยกว่า
ในที่สุดซาอูลก็เห็นจุดแข็งของตัวเองเป็นจุดอ่อน
เพราะอาวุธและกำลังที่เคยรบมีชัยชนะมาทุกที่ วันนี้มันไม่ใช่จุดแข็งเสียแล้ว
สิ่งที่ซาอูลทำได้ คือ กลัวหัวหด และทำอะไรไม่ถูก
สิ่งที่ซาอูลเห็นในโกลิอัท
คือ น่ากลัวและแข็งแรงกว่า
ทำไม
? กองทัพของซาอูลที่ยิ่งใหญ่รบมีชัยชนะชาติต่างๆมามากมาย
หายไปไหน
ในพระคัมภีร์ตอนนี้
ซาอูลเผชิญหน้ากับโกลิอัท และเกิดความกลัวจนทำอะไรไม่ถูก ปล่อยให้ศัตรูยืนท้าทายดูถูกอยู่หน้าค่าย
à นั่นคือท้าทายกองทัพของพระเจ้า
ทำไมซาอูลจึงหวาดกลัวขนาดนั้น เพราะซาอูลเอาสิ่งที่ตัวเองมี
ไปเปรียบกับสิ่งที่ศัตรูมี คือ อาวุธและชุดเกราะที่ทั้งสองมีเหมือนกัน
แต่ต่างกันตรงขนาดของคน และอาวุธ ซาอูลจึงเห็นว่าจุดแข็งของตัวเองด้อยกว่า
ซาอูลเกิดความกลัวเมื่อมองดูตัวเองและสิ่งที่ตัวเองมี
ถ้าเราเอาจุดแข็งภายนอกไปเทียบกับจุดแข็งของคนอื่นที่เราด้อยกว่า
เราก็จะใจฝ่อ
ซาอูลลืมจุดแข็งอีกอย่างหนึ่งของเขา
ทำให้เขาพลาดในเหตุการณ์นี้ นั่นคือ เขามีพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์อยู่
ซึ่งเป็นผู้ช่วยกู้เขาเสมอมา เช่นเดียวกับหลายๆคนที่ประสบความสำเร็จมากมาย
จนทำให้ลืมว่าเบื้องหลังความสำเร็จของเขาคือ พระเจ้า
แต่เขากลับเอาสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาเปรียบเทียบกับตัวเอง ทำให้เขากลัวและหัวหด
ยอมจำนนต่อเหตุการณ์นั้น
แล้วทำไมเราจึงไม่ค่อยเห็นจุดแข็งของตัวเอง แต่มัวเสียเวลากับจุดอ่อน
อะไรคือปัญหาที่ทำให้เราละเลยและไม่สนใจในจุดแข็งของตัวเอง เพราะเรามักจะคิดว่า
ถ้าเราจะพัฒนาตนเอง เราจะคิดถึงจุดอ่อนของเราก่อนมากกว่าคิดถึงจุดแข็ง คือ
เรามักคิดถึงสิ่งที่เราขาด และพยายามที่จะเติมเต็มสิ่งนั้น
จุดแข็งในตัวเราคืออะไร
คือ การที่เราสามารถทำอย่างใดอย่างหนึ่งได้แทบจะสมบูรณ์แบบ อย่างสม่ำเสมอ จนสามารถคาดหวังได้ ทำซ้ำแล้วซ้ำอีก
และเป็นผลสำเร็จ (เราจะดูชีวิตของดาวิด
ที่เขาใช้จุดแข็งของเขาเองอย่างมั่นใจและเกิดผล)
ในขณะที่ซาอูลและทหารของเขากำลังตกอยู่ในความหวาดกลัวต่อโกลิอัทนั้น
ก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ชื่อดาวิด ที่พ่อใช้มาส่งอาหารให้พี่ชายที่สนามรบ ดาวิดเห็นศัตรูกำลังท้าทายคนอิสราเอลอยู่
ดาวิดรู้ได้ทันทีว่าเขาสามารถจัดการกับยักษ์โกลิอัทนี้ได้
เพราะดาวิดรู้ว่าเขามีจุดแข็งที่เหนือกว่า
1ซมอ.17:32-33
ดาวิดก็ทูลซาอูลว่า ''อย่าให้จิตใจของผู้ใดฝ่อไปเพราะชายคนนั้นเลย
ผู้รับใช้ของฝ่าพระบาทจะไปสู้รบกับคนฟีลิสเตียคนนี้'' และซาอูลกล่าวแก่ดาวิดว่า ''เจ้าไม่สามารถที่จะไปสู้รบกับชายฟีลิสเตียคนนั้นดอกเพราะเจ้าเป็นแต่เด็กหนุ่ม
และเขาเป็นทหารชำนาญศึกมาตั้งแต่หนุ่มๆแล้ว''
เมื่อดาวิดอาสาที่จะออกไปรบกับโกลิอัท
ซาอูลก็ยังไม่แน่ใจว่าดาวิดจะชนะได้ เพราะซาอูล
มองที่ภายนอกของดาวิด เมื่อเทียบกับศัตรูแล้ว ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่จะชนะ
ขนาดซาอูลเองเป็นนักรับผ่านสนามรบมาแล้วยังไม่กล้าออกไปสู้
แล้วดาวิดไม่มีอะไรเลยเป็นแค่เด็กเลี้ยงแกะคนหนึ่งเท่านั้นเอง
นี่คือสิ่งที่ซาอูลรู้สึกจากการมองผ่านสายตาของเขาเอง
แต่ดาวิดกล่าวกับซาอูลด้วยความมั่นใจ
ดาวิดไม่ฝ่อไปตามที่ซาอูลห้ามเขา
ดาวิดยืนยันถึงจุดแข็งที่ตัวเองมีจากประสบการณ์ของเขา ดาวิดไม่เอาสิ่งที่ตัวเองมีไปเปรียบกับศัตรู
แต่รู้ว่าจุดแข็งที่ตัวเองจะสามารถจัดการกับโกลิอัทอย่างไร
ใน 1ซมอ 17:34-37 ดาวิดทูลซาอูลว่า ''ผู้รับใช้ของฝ่าพระบาทเคยดูแลแพะแกะของบิดา
และเมื่อมีสิงห์หรือหมีมาเอาลูกแกะตัวหนึ่งไปจากฝูง 35 ข้าพระบาทก็ไล่ตามฆ่ามัน
และช่วยกู้ลูกแกะนั้นมาจากปากของมัน ถ้ามันลุกขึ้นต่อสู้ข้าพระบาท
ข้าพระบาทก็จับหนวดเคราของมัน และทุบตีมันจนตาย 36 ผู้รับใช้ของฝ่าพระบาทได้ฆ่าสิงห์และหมีนั้นมาแล้ว
คนฟีลิสเตียผู้มิได้เข้าสุหนัตคนนี้ก็เป็นเหมือนสัตว์เหล่า นั้นตัวหนึ่ง
ด้วยเขาได้ท้าทายกองทัพของพระเจ้าผู้ทรงพระชนม์อยู่'' 37 และดาวิดทูลต่อไปว่า ''พระเจ้าผู้ทรงช่วยกู้ข้าพระบาทจากขยุ้มเท้าของสิงห์
และจากขยุ้มเท้าของหมี จะทรงช่วยกู้ข้าพระบาทจากมือของคนฟีลิสเตียคนนี้'' และซาอูลจึงตรัสแก่ดาวิดว่า ''จงไปเถอะและพระเจ้าจะทรงสถิตอยู่กับเจ้า''
ใน 1ซมอ 17:38-40
แล้วซาอูลก็ทรงเอาเครื่องอาวุธของพระองค์สวมให้ดาวิด
ทรงสวมหมวกทองสัมฤทธิ์บนศีรษะของเขา และสวมเสื้อเกราะให้เขา และดาวิดก็คาดดาบทับเครื่องอาวุธ
เขาลองเดินดูก็เห็นว่าใช้ไม่ได้ เพราะเขาไม่ชิน แล้วดาวิดจึงทูลซาอูลว่า ''ข้าพระบาทจะสวมเครื่องเหล่านี้ไปไม่ได้
เพราะ ว่าข้าพระบาทไม่ชิน'' ดาวิดจึงปลดออกเสีย แล้วจึงถือไม้เท้าไว้
และเลือกก้อนหินเกลี้ยงจากลำธารได้ห้าก้อน จึงใส่ในย่ามผู้เลี้ยงแกะของเขา
ในถุงของเขาและมือถือสลิงอยู่ ท่านก็เข้าไปใกล้คนฟีลิสเตียคนนั้น
อย่างที่กล่าวไปแล้วว่า
ซาอูลเอาจุดแข็งที่ตนเองมีไปวัดกับสิ่งที่ศัตรูมี คือ อาวุธและชุดเกราะ
ฉะนั้นก่อนที่ดาวิดจะออกไป ซาอูลก็มอบสิ่งที่เขาคิดว่าเป็นจุดแข็งของเขาให้ดาวิด
คือ เสื้อเกราะและอาวุธครบมือ เพราะคิดว่าจะมีประโยชน์กับดาวิด ซึ่งจริงๆแล้วมันไม่มีประโยชน์สำหรับดาวิดเลย
เพราะมันไม่ใช่จุดแข็งของดาวิด แต่ตรงกันข้ามมันกลับเป็นจุดอ่อนมากกว่า
จุดแข็งหรือพรสวรรค์หรือของประทาน
เรามอบให้กันไม่ได้ ใช้แทนกันไม่ได้ เพราะแต่ละคนมีจุดแข็งและพรสวรรค์ของตัวเอง
ที่เราถนัดไม่เหมือนกัน
เราเองก็ไม่สามารถยัดเยียดพรสวรรค์หรือจุดแข็งของเราให้คนอื่นได้ คนอื่นจะไม่ถนัด
และในมุมกลับเราก็ไม่ควรเลียนแบบหรือพยายามเอาจุดแข็งหรือพรสวรรค์ของคนอื่นมาเป็นของเรา
เพราะมันจะไม่มีทางเป็นจุดแข็ง แต่เป็นแค่การเลียนแบบ
ซาอูลออกรบทุกครั้งใส่ชุดเกราะอย่างดี แต่ไม่สามารถที่จะเอามาให้ดาวิดใส่ได้
ดาวิดรู้ว่าถ้าใส่ชุดเกราะออกไปรบเขาจะตายแน่
จะตายเพราะชุดเกราะที่หนักเกินไปสำหรับเขา ดาวิดจึงเลือกอาวุธด้วยตัวเอง
เป็นอาวุธที่เขาใช้มาตั้งแต่เด็ก คือ สลิงและก้อนหินเล็กๆ ห้าก้อน
ถ้าเอาไปเทียบกับอาวุธของโกลิอัท ก็คงไม่มีทางชนะ และเราคงไม่เรียกว่าอาวุธ
เพราะมันเป็นเหมือนของเด็กเล่น แต่มันคือ จุดแข็ง ของดาวิด
ดาวิดประสบความสำเร็จจนได้เป็นกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่
โดยเริ่มต้นแสดงฝีมือด้วยอาวุธที่คนมองว่าเป็นของเด็กเล่น
แต่นั่นเป็นอาวุธที่เป็นจุดแข็งของดาวิด เพราะเขาใช้มันมาตั้งแต่เด็กๆ เขาชำนาญ
เชี่ยวชาญ แม้แต่สิงโตหรือหมีเขาก็สู้และปราบมาแล้ว เขาใช้มันอย่างหวังผลได้
นั่นเป็นจุดแข็งของเขา ดาวิดใช้จุดแข็งเล็กๆ นี้อย่างเกิดผล
ใช้มันเป็นก้าวแรกที่นำเขาสู่ความสำเร็จในชีวิต
(แน่นอนเรารู้ว่าพระเจ้าทรงอยู่เบื้องหลัง
แต่อยากให้เรามองในมุมมองของมนุษย์และในส่วนที่มนุษย์ต้องทำ)
1ซมอ.17:46 ในวันนี้พระเจ้าจะทรงมอบท่านไว้ในมือข้าพเจ้า
และข้าพเจ้าจะประหารท่านและตัดศีรษะของท่านเสีย
และในวันนี้ข้าพเจ้าจะให้ศพของกองทัพฟีลิสเตียแก่นกในอากาศและแก่สัตว์ป่า
เพื่อทั้งพิภพนี้จะทราบว่ามีพระเจ้าพระองค์หนึ่งในอิสราเอล
จุดแข็งที่สุดของดาวิด คือ ความเชื่อของเขาในพระเจ้า
ดาวิดรู้ว่าพระเจ้าเป็นกำลังและเป็นผู้ประทานความสามารถให้เขา
เขารู้ว่าพระเจ้าทรงอยู่ฝ่ายเขา
นั่นเป็นแรงผลักดันให้ดาวิดกล้าใช้พรสวรรค์และจุดแข็งได้อย่างเกิดผล เพราะดาวิดไม่ได้เอาจุดแข็งของโกลิอัทมาเทียบกับตัวเอง
แต่เอาไปเทียบกับพระเจ้า ดาวิดจึงมองเห็นศัตรูไม่ใหญ่เกินจุดแข็งที่เขามี คือ พระเจ้า
1ซมอ.17:49 และดาวิดเอามือล้วงเข้าไปในย่ามหยิบหินก้อนหนึ่งออกมา
แล้วเหวี่ยงหินก้อนนั้นด้วยสายสลิงถูกคนฟีลิสเตียคนนั้นที่หน้าผาก
ก้อนหินจมเข้าไปในหน้าผากเขาก็ล้มหน้าคว่ำลงที่ดิน
ดาวิดเหวี่ยงก้อนหินเข้าที่จุดอ่อนที่สุดของโกลิอัท
แม้ว่าศัตรูดูเหมือนมีจุดแข็งมากกว่า แต่ดาวิดไม่ได้มองดูที่จุดแข็ง แต่มองหาจุดอ่อนของศัตรู
แม้ว่าจุดอ่อนจะเป็นจุดเล็กๆ ดาวิดก็ชนะด้วยจุดแข็งเล็กๆ ของเขาเช่นกัน
แล้วเราจะค้นหาจุดแข็งของเราได้อย่างไร
- เราจะมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะทำสิ่งนั้นๆ
อยากทำ ชอบทำ
- เราจะเราสามารถเรียนรู้ได้เร็วในเรื่องนั้นๆ
เรียนได้เร็วกว่าคนอื่น
- เราจะมีความพึงพอใจ ที่บังเกิดขึ้นเมื่อได้ทำสิ่งนั้นๆ
รู้สึกดีมากๆ สนุกกับมัน
เพราะอะไรคนส่วนใหญ่จึงละเลยที่จะพัฒนาจุดแข็งของตัวเอง
ประการแรก เราให้ความสำคัญกับจุดอ่อนมากกว่าจุดแข็ง
เช่น เมื่อเราถูกถามว่า
เรามีข้อเสียอะไรบ้าง เรามักจะคิดออกได้อย่าอย่างรวดเร็วและมีหลายจุดซะด้วย
แต่เมื่อถามว่าเรามีจุดแข็งอะไร เรามักจะคิดนานและถึงแม้คิดออก
เราก็ยังไม่แน่ใจว่ามันเป็นจุดแข็งจริงๆ หรือคงมีคนอื่นดีกว่า ทำให้เราพลาดโอกาสในการพัฒนาจุดแข็งของเรา
เราที่เป็นพ่อแม่ก็มีส่วนเช่นกัน พ่อแม่ส่วนใหญ่มีทัศนคติว่า
คนที่เก่งเลข คณิตศาตร์ เก่งวิทยาศาสาตร์ ดีกว่าคนที่เก่งสังคม เก่งกีฬา
เก่งศิลปะ ถ้าลูกมีจุดแข็งที่ดนตรี
หรือกีฬา แต่เราไม่สนใจ มุ่งแต่จะพาลูกไปกวดวิชาคณิตศาสตร์ นั่นเป็นการที่เรากำลังจะสื่อสารกับลูกว่า
จุดแข็งของลูกไม่มีความหมาย เพราะมันแค่ไม่ใช่จุดแข็งที่พ่อแม่ต้องการ พ่อแม่ก็พยายามจะให้ลูกแก้ไขคือ
ต้องตั้งใจเรียนเพื่อให้วิชาคณิตศาสตร์ได้เกรด A ถามว่ามันคุ้มหรือไม่ที่เราพยายามจะใช้เวลานานกับจุดอ่อนของลูก
แทนที่เราจะใช้เวลากับจุดแข็ง...
ประการที่สอง กลัวล้มเหลว เพราะเราจะรู้สึกแย่เมื่อเราพยายามใช้จุดแข็งแล้วเกิดผิดพลาดล้มเหลวคนอื่นจะดูถูก
จะถูกหาว่าขี้อวด ฉะนั้นเพื่อความปลอดภัยเฉย ๆ ดีกว่า แต่สิ่งที่ควรระวัง คือ
การที่เราคิดว่าเรามีจุดแข็งในจุดที่เราไม่มี
และพยายามทำจุดนั้นโดยคิดว่ามันคือจุดแข็ง และเราก็พยายามทำทั้ง ๆ
ที่มันล้มเหลวเสมอ ๆ แต่เราก็พยายามทำ เช่น
เราคิดว่าเราพูดเก่งแต่ไม่สนใจว่าคนฟังรู้สึกอะไร คนอื่นอยากฟังหรือไม่
หรือเราคิดว่าเราเป็นนักบริหาร แต่ทีมกำลังมีปัญหา ทุกคนกำลังหนีห่างออกจากเรา
หรือเราคิดว่าจุดแข็งเราคือการเป็นผู้นำ แต่เราไม่รู้สึกว่าไม่ค่อยมีคนตาม
ประการที่สาม กล้วว่าจุดแข็งนั้นไม่แข็งพอ
บางคนอาจจะสงสัยว่าตัวเองมีจุดแข็งจริง ๆ หรือ
สิ่งที่เรามีเป็นจุดแข็งที่ดีพอหรือไม่ เราอาจจะคิดว่าตัวเองไม่ดีพอ
และถ้ามีคนอื่นดีกว่าเราจะรู้สึกแย่ และสงสัยว่าที่เราทำได้เพราะโชค เพราะความบังเอิญ
การที่เรารู้สึกแบบนั้นไม่ได้หมายความว่าเราไม่มีพรสวรรค์หรือจุดแข็ง
และการพบว่าตัวเองมีน้อยก็ไม่ได้หมายความว่าใช้การไม่ได้ แต่เราสามารถพัฒนาได้
อย่ามองข้ามพรสวรรค์หรือขุดแข็งเล็กๆที่เราพบในตัวเรา เพราะมันสามารถพัฒนาได้
ซึ่งไม่ขึ้นกับว่าคนอื่นมีมาก กว่าเราหรือไม่
ตัวอย่างคนพิการที่เล่นกีต้าร์ด้วยมือเดียว
คนที่เล่นเปียโนด้วยเท้า เขาไม่ได้มองว่าคนอื่นมีจุดแข็งกว่าจนเขาไม่ควรทำอะไรเลย
แต่พวกเขากลับใช้จุดอ่อนเพื่อสร้างจุดแข็งจนสามารถทำอย่างที่คนปกติทำไม่ได้
แต่ ...อะไรทำให้เรามองไม่เห็นจุดแข็งของเรา
คือ เราเห็นแต่จุดแข็งของคนอื่น เราเอาจุดแข็งของคนอื่นมาวัดกับจุดแข็งของเรา
เราใช้จุดแข็งเดียวกับคนอื่นในขณะที่จุดแข็งของเราด้อยกว่า เหมือนซาอูลจึงทำให้เขาล้มเหลว
อย่ามองพรสวรรค์หรือจุดแข็งของเราว่าเล็กน้อยเกินไป
และอย่ามองว่าของคนอื่นมีจุดแข็งที่ดีกว่า จำไว้ว่าจุดที่แข็งที่สุดของเราในฐานะคริสเตียน
คือ พระเจ้า ผู้ไม่เคยมีจุดอ่อน ผู้ไม่ทรงล้มเหลว
เหมือนดาวิดที่ยึดมั่นในจุดแข็งที่สุดของเขาคือพระเจ้า
เท่านี้คงเป็นจุดแข็งที่ใหญ่เพียงพอแล้วใช่หรือไม่
มอบสิ่งเล็กๆ ที่เรามีให้พระเจ้า และพระองค์ทำให้มันแข็งแรง และใช้การได้...
เพราะฉะนั้น
เมื่อเราได้รับการมอบหมายงานจากคริสตจักรหรือจากผู้รับใช้ ให้เรามองที่จุดแข็งที่สุดของเรา
คือ พระเจ้า และมองหาจุดแข็งในตัวเอง ค่อยๆพัฒนา พึ่งพาพระเจ้าที่จะเป็นผู้เสริมกำลังเรา
อย่าเป็นเหมือนซาอูล ที่เป็นนักรบผู้ยิ่งใหญ่ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับโกลิอัทซึ่งเป็นนักรบเช่นเดียว
กัน แต่มีจุดแช็งที่ใหญ่กว่าของเขา ทำให้เขาใจฝ่อไป
โดยลืมว่าพระเจ้าทรงเป็นจุดแข็งที่สุดที่อยู่เบื้องหลังชัยชนะของเขาตลอดมา
แต่จงเป็นเหมือนดาวิด เด็กเลี้ยงแกะตัวเล็กๆ
ที่ไม่เอาสิ่งที่มองเห็นจากสายตามาเปรียบเทียบกับตัวเอง
แต่เชื่อมั่นในจุดแข็งของตัวเอง
และเชื่อมั่นคงว่าพระเจ้าซึ่งเป็นจุดแข็งที่สุดของเขา
จะเป็นผู้ทำการอยู่เบื้องหลัง และเขาจะมีชัยชนะอย่างแน่นอน
